...نوزده

.هر چه شمع دارم روشن می کنم. چند شب است. این کار را دوست دارم
.آخرین شمع را که با شعله شمع یکی مانده به آخر روشن می کنم، تو می آیی
انگار که همان جا ایستاده ای و منتظری تا من شمع ها را روشن کنم. این طور
آمدنت را دوست دارم. مهربان نگاهم می کنی و آرام چشم هایت را می بندی و باز
می کنی و این یعنی بگویم که امشب دلم می خواهد که کجا بروم با تو؟ من که جواب
بدهم سفر آغاز خواهد شد... عجیب دل بسته ام به این سفرهای شبانه
.

.
پی نوشت : آزاده! آن شمعی که هدیه توست با همه شمع های دنیا فرق دارد. دلم
نمی آید روشنش کنم .خودش هم خوشحال است انگار که نمی سوزد

...بیست و نمی دونم چند

ای روزگار اگه دستم بهت برسه...اگه دستم بهت برسه....ء
اگه دستم یهت برسه...هیچی. هیچ غلطی نمی کنم. تو آتیش
خودت رو بسوزون لعنتی! منم مثل بز نگاهت می کنم

...بیست و شش

چه زهری دارند این ثانیه های کِشدار
نمی کُشند
...زجر کُش می کنند

...بیست و نه

نگاه کن این ماه هم گذشت. خوش نگذشت اما شاید می شد سخت تر از این هم بگذرد
اما نگذشت. فردا روز تازه ای از ماهی تازه است و من عجیب دلم خوش است. همین
دل خوشی امشب را زندگی کنم بعد از مدتی، کافیست. به انداره یک نفس تازه کردن
هم که باشد مرا بس است... خوشحالم امشب، معلوم است؟

... سی و دو

حالا چه می شود؟... این بار که بروم و بیایم همه چیز خراب شده...چه
کار کنم اگر خراب شود؟... تحمل نگاهش را دارم؟... چقدر بد می شود...ء
باید کاری کنم... نباید آنچه که نباید بشود ...ء

می چرخند در ذهنم مدام این ها. تعجب می کنم که چرا خسته نمی شوند!ء

... سی و چهار

تولدت مبارک بودای راه دور من...چند وقتی ست که عجیب دلتنگتم

.
.

پی نوشت: امروز دوست داشتنی من ...ء

... سی و پنج

امشب غم ها را آرام آرام روانه خانه شان می کنم. فردا تنها « دوستت دارم » ها
حق ورود به خانه دلم را دارند و بس. از همین حالا بی تابم...ء

.

.
پی نوشت: هیچ زمانی به اندازه حالا این روز را دوست نداشته ام.هیچ زمانی

... سی و شش

خوب است که این روزهای لعنتی خدا را می بینم. خوب است که می بینم چه سازنده بدی
هستم. خوب است که تمام آنچه ساخته ام پیش چشمان خودم خراب می شود. خوب است که
می فهمم که این دلم عجب سفیه و خاک بر سر است... خوب است .همه چیز خوب است

...سی و هفت

مگر اینطور نیست که من عاشق تلخی ام؟ کتاب تلخ، فیلم تلخ، موسیقی تلخ، ...ء
پس چرا این همه تلخی که روزهایم را گرفته دوست ندارم ؟

... سی و هشت

چشم من که رو به نگاه تو باز می شود ... رؤیای قشنگی ست فقط ؟

... سی و نه

کسی چه می داند شاید همین فردا صدای خنده من و تو را
تمام دنیا بشنود. کسی چه می داند...ء

...چهل روز دیگر

رؤیای تو
زنده ام می کند هر شب.ء
من،عاشق مرگ می شوم

چهل و دو روز دیگر زمستان می رود

در این روزهای باقی مانده زمستان هر روز چند حرف، چند کلمه، چند جمله یا چند
خط اینجا می نویسم ، آنگونه که روزگارم می گذرد تا بگذرند این روزهای سرد هم

زنده ام

می نویسم که بگویم زنده ام. نمی گویم زندگی می کنم. میان زنده بودن و زندگی کردن فرق بسیار است
هیچ حرف دیگری نیست. دقیقا هیچ حرف. شاید معنی دقیق فصل تولد من هم همین باشد